সৰুৰেপৰাই মঞ্চত উঠিবলৈ ভীষণ ভয় লাগিছিল। মঞ্চৰ কথা কলেই মোৰ হাত ভৰি কপিবলৈ লৈছিল। মুখেৰে মাত-বোল ওলোৱা বন্ধই হৈ গৈছিল বুলি ক'ব পাৰি। নিজে মঞ্চত থিয় দিয়াতকৈ মই দূৰৈৰপৰা আনৰ পৰিবেশন চাইহে ভাল পাইছিলো।
প্ৰথম শ্ৰেণীত পঢ়ি আছো তেতিয়া। শিল্পী দিৱস উপলক্ষে দিনজোৰা কার্য্যসূচী হাতত লোৱা হৈছিল। ৰাতিলৈ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান। বিদ্যালয়ৰ চাৰ-বাইদেউসকলে আমাক কলে যে আমি হেনো গীত পৰিবেশন কৰিব লাগিব ৰাতিৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানত। প্ৰকৃতার্থত আমি শিশুসকলে পৰিবেশন কৰা " গছে গছে পাতি দিলে ফুলৰে শৰাই" গীতটিৰেই ৰাতিৰ অনুষ্ঠান আৰম্ভ হ'ব।
কথামতেই কাম। শিল্পী দিৱসৰ ১৫ দিন আগৰেপৰাই স্কুললৈ এজন গানৰ মাস্টৰ আহিবলৈ ললে। বগা ধকধকীয়া এম্বেচাদৰ এখনত দুপৰীয়া প্ৰায় ১১ মান বজাত ধুনীয়া বগাকৈ মানুহজন আহে। লগত লৈ আনে এখন হাৰমনিয়াম।
শ্ৰেণীকোঠাৰ চাৰ-বাইদেউৰ টেবুলত হাৰমনিয়াম থৈ গানৰ মাস্টৰে আমাক গানটো কেনেকৈ গাব লাগে শিকাই দিলে। সকলোৱে একেস্বৰে হাৰমনিয়ামৰ লগত সুৰ মিলাই গোৱাত লাগিল-
"গছে গছে পাতি দিলে
ফুলৰে শৰাই,
ৰাম ৰাম ফুলৰে শৰাই
ফুলৰে শৰাই….
ফুলৰে শৰাই…."
গানত মোৰ একেবাৰে ৰাপ নাছিল। ঘৰত গান নুশুনা নহয় মা দেউতাই। কিন্ত পূজাত কিনা পুতলা গাড়ীকেইখনৰ ম্যাদ উকলিলে গানৰ কেচেট কেইটাৰ বাকছকেইটাৰে মই বিচনাত গাড়ী গাড়ী খেলাতেই গানৰ লগত মোৰ সমন্ধ সীমাবদ্ধ আছিল। কিন্তু গীত গোৱাতো ক্লাছৰ সকলোৰে বাবে বাধ্যতামূলক হোৱা বাবে বাকী ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ লগত ময়ো সকলোৰে পাছত থিয় হৈ মুখেৰে ও আ কৰি থাকিলো। এনেকৈ ১০ দিনমান গ'ল। মোৰ কথা মই নাজানো কিন্তু একেলগে মিলি আমি সকলোৱে গীতটো ক'তো একো ভুল নকৰাকৈ গাবলৈ পৰা হ'লো। দুদিনমান ফাইনেল ৰিহার্চেল কৰাৰ পাচত আমাৰ প্ৰস্তুতি সম্পূর্ণ হৈ উঠিল। এতিয়া মঞ্চত উঠি সকলোৰে সম্মুখত গীত গাই প্ৰশংসা বুটলাহে কথা আৰু।
সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াৰ দিনা গধূলি পৰতে মায়ে সাজি কাচি উলিয়াই দিলে। বগা ছার্ট, বগা হাফ-পেন্ট, বগা মোজা আৰু পলিছ কৰা চিকমিকাই থকা জোতা। লগত মুখত জনছন এন্ড জনছনৰ টেলকাম পাউদাৰ। ধুনীয়াটো হৈ দেউতাৰ বাজাজ স্কুটাৰত উঠি মাৰে সৈতে অনুষ্ঠানথলী পালোগৈ। দেখিলো মোৰ লগৰ বেছিভাগেই ইতিমধ্যেই আহি তাত উপস্হিত হৈছেহি। অলপ পৰৰ পাছত স্কুলৰ চাৰে আহি আমাক কলেহি যে অলপ সময়ৰ পাছতেই অনুষ্ঠান আৰম্ভ হ'ব। সকলোকে ৰেদি হৈ থাকিবলৈ কলে।
তেতিয়ালৈকে ঠিকেই আছিল। মাৰ সৈতে মই তেতিয়া গ্ৰীণ ৰুমত। দেউতা হয়তো লগৰ এজনৰ দেউতাকৰ লগত কথা পতাত ব্যস্ত। এপাকত মোৰ লগৰ মাধূর্য্যই মোক ক'লে -"ঐ ব'ল মঞ্চতো চাই আহোগৈ বল।
ময়ো ভাবিলো দেখা যাওক কেনে লাগে মঞ্চৰপৰা চাই, আজিলৈকে মঞ্চত উঠি পোৱা নাই- মাক তাতে মোলৈ ৰবলৈ কৈ মই তাৰ লগত আহি মঞ্চৰ দুৱাৰমুখ পালোহি। কেইবাজনো গণ্য মান্য ব্যক্তি মঞ্চত সেইসময়ত উপস্হিত আছিল। ডিঙিত গামোছা লৈ থকা এজনে হাতত মাইক লৈ ভাষণ দি আছিল। বোধহয় সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াৰ মুকলি কৰিছে। মাধূর্য্য আৰু মই মঞ্চৰ কাষৰ ক'লা পর্দাখনেদি আমাৰ মুৰকেইটা বাহিৰলৈ উলিয়াই দর্শকৰ ফালে চাই পঠিয়ালো-
বাহিৰলৈ চাই যিহে দেখিলো মই তাতেই কপিবলৈ ধৰিলো। ৰভাতলিত ইমমান মানুহ। বক্তাৰ ভাষণৰ সামৰণি পৰাত সকলোৱে হাত চাপৰি মাৰিছে। মোৰ বুকু ধান বনাদি বানিবলৈ ধৰিলে। মই কি ইমানবোৰ মানু্হৰ আগত এতিয়া মঞ্চত উঠি গীত গাব লাগিব। তাতে মই যে গানটোও শুদ্ধকৈ গাব পাৰিম তাতো সন্দেহ আছে। কি কৰো এতিয়া মই। সিদ্ধান্ত কৰিলো মই আজি আৰু গান নাগাও। কিন্তু সমস্যা হ'ল মাক লৈ। মাক কি বুলি কম এতিয়া। স্কুলৰ চাৰক বাৰু পাছত দেখা যাব। মাৰ এচাৰিক লৈহে ভয় লাগিল। ইমান কস্ট কৰি মোক সাজি কাচি উলিয়াই আনিছে। এতিয়া মই যদি মাৰ আশাত চেঁচা পানি ধালো মাৰ যদি খং উঠে। মাৰ খং উঠিলে ঘৰত গৈ যে আধুনিক গীত জুৰিব লাগিব তাত কোনো সন্দেহ নাই।
মাৰ ওচৰ পাওগৈ মানে মোৰ পেটৰ বিষ আৰম্ভ হ'লেই। চুচুক-চামাককৈ মাৰ ওচৰ পালোগৈ। মোৰ শেতা পৰি যোৱা মুখখন দেখিয়ে মাৰ গা বাজিল। মোৰ ওচৰলৈ আহি কি হ'ল সুধিলে। পেটৰ বিষৰ কথা কবলৈ দেখোন মোৰ মাতটোৱে নোলোৱা হ'ল। মায়ে যেন মোৰ কথাটো গম পালে। ভয় লাগিছে নেকি সুধিলে। এইবাৰ আৰু ৰব নোৱাৰিলো। মই ফেঁকুৰি ফেঁকুৰি কান্দিবলৈ ধৰিলো।
১৫ মিনিটমানৰ পাছত মই মা আৰু দেউতাৰ সৈতে ৰভাতলিত। লগৰ মাধূর্য্য,উপাসনাহ'তে মঞ্চত তেতিয়া গীত গাই আছে--
"গছে গছে পাতি দিলে
ফুলৰে শৰাই,
ৰাম ৰাম ফুলৰে শৰাই
ফুলৰে শৰাই….
ফুলৰে শৰাই…."
মায়ে মোৰ চকুলৈকে চোৱা নাই। খং যে উঠিছে ভালকৈয়ে বুজি পালো। দেউতাৰ পাচে সেইবোৰৰ প্ৰতি একেবাৰে উদাসীন। মনে মনে অনুষ্ঠান উপভোগ কৰিছে। এই দেউতায়ে ভাল। অংক কৰিবলৈ দিয়া সময়খিনিৰ বাহিৰে বাকী সময়ত মোৰ সকলো দুখ বেদনা বুজি পায়। ময়ো মা দেউতাৰ চকিৰ মাজত থিয় হৈ আঙুলি চুপি চুপি লগৰকেইটাৰ গীত পৰিবেশন চাই থাকিলো। মনতে প্ৰার্থনা - প্ৰভু আজিলৈ কিবা কৰি বচাই দিয়া আৰু --
প্ৰথম শ্ৰেণীত পঢ়ি আছো তেতিয়া। শিল্পী দিৱস উপলক্ষে দিনজোৰা কার্য্যসূচী হাতত লোৱা হৈছিল। ৰাতিলৈ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান। বিদ্যালয়ৰ চাৰ-বাইদেউসকলে আমাক কলে যে আমি হেনো গীত পৰিবেশন কৰিব লাগিব ৰাতিৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানত। প্ৰকৃতার্থত আমি শিশুসকলে পৰিবেশন কৰা " গছে গছে পাতি দিলে ফুলৰে শৰাই" গীতটিৰেই ৰাতিৰ অনুষ্ঠান আৰম্ভ হ'ব।
কথামতেই কাম। শিল্পী দিৱসৰ ১৫ দিন আগৰেপৰাই স্কুললৈ এজন গানৰ মাস্টৰ আহিবলৈ ললে। বগা ধকধকীয়া এম্বেচাদৰ এখনত দুপৰীয়া প্ৰায় ১১ মান বজাত ধুনীয়া বগাকৈ মানুহজন আহে। লগত লৈ আনে এখন হাৰমনিয়াম।
শ্ৰেণীকোঠাৰ চাৰ-বাইদেউৰ টেবুলত হাৰমনিয়াম থৈ গানৰ মাস্টৰে আমাক গানটো কেনেকৈ গাব লাগে শিকাই দিলে। সকলোৱে একেস্বৰে হাৰমনিয়ামৰ লগত সুৰ মিলাই গোৱাত লাগিল-
"গছে গছে পাতি দিলে
ফুলৰে শৰাই,
ৰাম ৰাম ফুলৰে শৰাই
ফুলৰে শৰাই….
ফুলৰে শৰাই…."
গানত মোৰ একেবাৰে ৰাপ নাছিল। ঘৰত গান নুশুনা নহয় মা দেউতাই। কিন্ত পূজাত কিনা পুতলা গাড়ীকেইখনৰ ম্যাদ উকলিলে গানৰ কেচেট কেইটাৰ বাকছকেইটাৰে মই বিচনাত গাড়ী গাড়ী খেলাতেই গানৰ লগত মোৰ সমন্ধ সীমাবদ্ধ আছিল। কিন্তু গীত গোৱাতো ক্লাছৰ সকলোৰে বাবে বাধ্যতামূলক হোৱা বাবে বাকী ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ লগত ময়ো সকলোৰে পাছত থিয় হৈ মুখেৰে ও আ কৰি থাকিলো। এনেকৈ ১০ দিনমান গ'ল। মোৰ কথা মই নাজানো কিন্তু একেলগে মিলি আমি সকলোৱে গীতটো ক'তো একো ভুল নকৰাকৈ গাবলৈ পৰা হ'লো। দুদিনমান ফাইনেল ৰিহার্চেল কৰাৰ পাচত আমাৰ প্ৰস্তুতি সম্পূর্ণ হৈ উঠিল। এতিয়া মঞ্চত উঠি সকলোৰে সম্মুখত গীত গাই প্ৰশংসা বুটলাহে কথা আৰু।
সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াৰ দিনা গধূলি পৰতে মায়ে সাজি কাচি উলিয়াই দিলে। বগা ছার্ট, বগা হাফ-পেন্ট, বগা মোজা আৰু পলিছ কৰা চিকমিকাই থকা জোতা। লগত মুখত জনছন এন্ড জনছনৰ টেলকাম পাউদাৰ। ধুনীয়াটো হৈ দেউতাৰ বাজাজ স্কুটাৰত উঠি মাৰে সৈতে অনুষ্ঠানথলী পালোগৈ। দেখিলো মোৰ লগৰ বেছিভাগেই ইতিমধ্যেই আহি তাত উপস্হিত হৈছেহি। অলপ পৰৰ পাছত স্কুলৰ চাৰে আহি আমাক কলেহি যে অলপ সময়ৰ পাছতেই অনুষ্ঠান আৰম্ভ হ'ব। সকলোকে ৰেদি হৈ থাকিবলৈ কলে।
তেতিয়ালৈকে ঠিকেই আছিল। মাৰ সৈতে মই তেতিয়া গ্ৰীণ ৰুমত। দেউতা হয়তো লগৰ এজনৰ দেউতাকৰ লগত কথা পতাত ব্যস্ত। এপাকত মোৰ লগৰ মাধূর্য্যই মোক ক'লে -"ঐ ব'ল মঞ্চতো চাই আহোগৈ বল।
ময়ো ভাবিলো দেখা যাওক কেনে লাগে মঞ্চৰপৰা চাই, আজিলৈকে মঞ্চত উঠি পোৱা নাই- মাক তাতে মোলৈ ৰবলৈ কৈ মই তাৰ লগত আহি মঞ্চৰ দুৱাৰমুখ পালোহি। কেইবাজনো গণ্য মান্য ব্যক্তি মঞ্চত সেইসময়ত উপস্হিত আছিল। ডিঙিত গামোছা লৈ থকা এজনে হাতত মাইক লৈ ভাষণ দি আছিল। বোধহয় সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াৰ মুকলি কৰিছে। মাধূর্য্য আৰু মই মঞ্চৰ কাষৰ ক'লা পর্দাখনেদি আমাৰ মুৰকেইটা বাহিৰলৈ উলিয়াই দর্শকৰ ফালে চাই পঠিয়ালো-
বাহিৰলৈ চাই যিহে দেখিলো মই তাতেই কপিবলৈ ধৰিলো। ৰভাতলিত ইমমান মানুহ। বক্তাৰ ভাষণৰ সামৰণি পৰাত সকলোৱে হাত চাপৰি মাৰিছে। মোৰ বুকু ধান বনাদি বানিবলৈ ধৰিলে। মই কি ইমানবোৰ মানু্হৰ আগত এতিয়া মঞ্চত উঠি গীত গাব লাগিব। তাতে মই যে গানটোও শুদ্ধকৈ গাব পাৰিম তাতো সন্দেহ আছে। কি কৰো এতিয়া মই। সিদ্ধান্ত কৰিলো মই আজি আৰু গান নাগাও। কিন্তু সমস্যা হ'ল মাক লৈ। মাক কি বুলি কম এতিয়া। স্কুলৰ চাৰক বাৰু পাছত দেখা যাব। মাৰ এচাৰিক লৈহে ভয় লাগিল। ইমান কস্ট কৰি মোক সাজি কাচি উলিয়াই আনিছে। এতিয়া মই যদি মাৰ আশাত চেঁচা পানি ধালো মাৰ যদি খং উঠে। মাৰ খং উঠিলে ঘৰত গৈ যে আধুনিক গীত জুৰিব লাগিব তাত কোনো সন্দেহ নাই।
মাৰ ওচৰ পাওগৈ মানে মোৰ পেটৰ বিষ আৰম্ভ হ'লেই। চুচুক-চামাককৈ মাৰ ওচৰ পালোগৈ। মোৰ শেতা পৰি যোৱা মুখখন দেখিয়ে মাৰ গা বাজিল। মোৰ ওচৰলৈ আহি কি হ'ল সুধিলে। পেটৰ বিষৰ কথা কবলৈ দেখোন মোৰ মাতটোৱে নোলোৱা হ'ল। মায়ে যেন মোৰ কথাটো গম পালে। ভয় লাগিছে নেকি সুধিলে। এইবাৰ আৰু ৰব নোৱাৰিলো। মই ফেঁকুৰি ফেঁকুৰি কান্দিবলৈ ধৰিলো।
১৫ মিনিটমানৰ পাছত মই মা আৰু দেউতাৰ সৈতে ৰভাতলিত। লগৰ মাধূর্য্য,উপাসনাহ'তে মঞ্চত তেতিয়া গীত গাই আছে--
"গছে গছে পাতি দিলে
ফুলৰে শৰাই,
ৰাম ৰাম ফুলৰে শৰাই
ফুলৰে শৰাই….
ফুলৰে শৰাই…."
মায়ে মোৰ চকুলৈকে চোৱা নাই। খং যে উঠিছে ভালকৈয়ে বুজি পালো। দেউতাৰ পাচে সেইবোৰৰ প্ৰতি একেবাৰে উদাসীন। মনে মনে অনুষ্ঠান উপভোগ কৰিছে। এই দেউতায়ে ভাল। অংক কৰিবলৈ দিয়া সময়খিনিৰ বাহিৰে বাকী সময়ত মোৰ সকলো দুখ বেদনা বুজি পায়। ময়ো মা দেউতাৰ চকিৰ মাজত থিয় হৈ আঙুলি চুপি চুপি লগৰকেইটাৰ গীত পৰিবেশন চাই থাকিলো। মনতে প্ৰার্থনা - প্ৰভু আজিলৈ কিবা কৰি বচাই দিয়া আৰু --
No comments:
Post a Comment