সাধু কথাৰ কাহিনী নহয় এই জীৱন

দিনবিলাক গৈ আছে – ৰাতিপুৱাৰ পৰা গধূলিলৈকে ক্লাছ কৰা, মূৰ তুলিবলৈ সময় নোপোৱাকৈ এছাইনমেন্ট, প্ৰেছেন্টটেছনৰ কাৰনে প্ৰস্তুতি কৰা, কেছ ষ্টাডি কৰা, ক্লাছত ভাগৰত টোপনি যোৱা, আৰু তাৰ মাজত ভাগৰুৱা মোৰ মনত প্ৰাণৰ সঞ্চাৰ কৰা মিনাক্ষীৰ মিঠা হাঁহিটো-

মই জানো তাই এজনী ভাল ছোৱালী – আজিলৈকে লগ পোৱা সকলো ছোৱালীতকৈ তাই বেলেগ -  কিন্তু এনে নহয় যে বেলেগ অসাধাৰণ গুণ আছে ছোৱালীজনীৰ গাত –একেবাৰেই ছিম্পল – সাজপাৰ সাধাৰণ, অতি নম্ৰ, অমায়িক ব্যৱহাৰ আৰু এটা বুধি দীপ্ত ব্ৰেইন – ওঁঠত অনবৰতে লৈ ফুৰা হাঁহি, উজ্জ্বল চকু জুৰিৰে সৈতে তাইক অত্যন্ত ভাল দেখি –

ভাল পাই পেলাইছোঁ সঁচাকৈয়ে মই মিনাক্ষীক৷ আজি আৰু এই কথাত কোনো সন্দেহ নাই- কিন্তু কালিলৈকে যে ভাবিছিলোঁ – মই প্ৰেম কৰা মানুহ নহয় –

ধেইত অকৰাটো – দাগ চিনেমাৰ সংলাপটো মনত নাই হ’বলা –

“প্ৰেম কৰা নাযায় প্ৰেম হই যায় -“

হৈ গ’ল বাৰু প্ৰেম – এতিয়া কি কৰা যায় – তাইৰ কথাকে ভাবি ভাবি আকাশৰ তৰা গণি থাকো নে বেলেগ কিবা কৰোঁ – এনেবোৰ অস্থিৰ মুহূৰ্ত্ততে সাগৰখনলৈ বৰ মনত পৰে –

প্ৰায়েই গৈছিলোঁ সাগৰৰ পাৰলৈ – ৰাতি দিনাৰ কৰি প্ৰায়েই সাগৰ তীৰত বহি চাই ৰৈছিলোঁ সন্মুখৰ সীমাহীন অন্ধকাৰখিনিলৈ – সন্মুখত অন্তহীন অন্ধকাৰ আৰু মূৰৰ ওপৰত এখন তৰাৰে ভৰা মুকলি আকাশ - মাজে মাজে মাছমৰীয়া নাওৰ দুই এটা পোহৰ – কিন্তু নাওৰ তিৰবিৰাই থকা পোহৰতকৈ মাজসাগৰৰ অন্ধকাৰখিনি বেছি ভাল লাগে- মাদকতা যোগ দিয়ে পাৰত প্ৰতি মূ্হূৰ্ত্ততে খুন্দা মৰাহি উত্ৰাৱল ঢ়ৌবোৰে - বিলিন হৈ যাব বিচাৰো তাৰ মাজত – যেতিয়া সাগৰৰ ঢৌ-বিলাক আহি পাৰৰ শিলত খুন্দা মাৰেহি ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে আগবাঢ়ি যাওঁ এখোজ দুখোজকে- হেৰুৱাৰ বেদনাত নে পোৱাৰ আনন্দত সেয়া মই নাজানোঁ - হৃদয়ত মৰমৰ ঢৌ-বুৰেও চাগৈ এনেকৈয়ে জোৱাৰ তোলে – এবাৰ জোৱাৰ আহিলে এৰি দিবলৈ কষ্ট হয় – বৰ কষ্ট হয় –

সুধিছিলোঁ এদিন সাগৰ তীৰতেই – ইমান বেলেগ কিয় তুমি ??

সেই স্বভাৱ কৃত মিঠা হাঁহিটোৰে মোৰ কথাষাৰ উৰুৱাই দি কৈছিল – “ একো বেলেগ নহয় – মই বাকীবিলাক ছোৱালীৰ নিচিনাই, তুমি ঠাট্টা কৰিছা – চকুত লাজ লাজ ভাৱ”

পঢ়াটোতো তুমি ছিৰিয়াছ! সদায় কেৱল কিতাপৰ মাজতেই নিজকে ৰাখা! কেৰিয়াৰক লৈ কি চিন্তা হয়??

পি পি অ (প্ৰি প্লেছমেন্ট অ’ফাৰ) টো পালে ভাল লাগিব – প্লেছমেন্টক লৈ চিন্তা নহ’ব আৰু তেতিয়া-

তাই সুখী হোৱাটো মই বিচাৰোঁ – কিন্তু নিবিচাৰোঁ মই তাই নিজৰ জীৱন এটা গতানুগতিক হাইলি পেইড চাকৰিতে সীমিত ৰাখক-

অলপ পৰ সাগৰখনলৈ চাই কৈছিলোঁ – এই মাছমৰীয়া নাও বিলাক দেখিছা – কি যে সংগ্ৰাম কৰিছে দুবেলা দুমুঠিৰ বাবে – পৰিয়ালৰ বাবে -

আৰু আমি ব্যস্ত এক ৰেট ৰেচ’ত – নিজকে প্ৰথম স্থানত দেখা পোৱাৰ আশাত এনে এখন ৰেচ যাৰ শেষ নাই –

জীৱন সেইটো – য’ত তুমি কৰা কামৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্ত্ত তুমি উপভোগ কৰা – সদায় অফিচত এক্সেল, পি পি টি বনোৱা, প্ৰেছেনটেছন দিয়া, সাত সাগৰ তেৰ নদীৰ সিপাৰে থকা কাহানিও নেদেখা ক্লাইন্টৰ লগত দৈনিক ঘন্টা ঘন্টা কথা পতা –এইবোৰ কি গোটেই জীৱনটো কৰিব পাৰি নেকি??

 “তুমি ভৱাৰ দৰে সাধু কথাৰ কাহিনী নহয় এই জীৱন – সকলোৱে ষ্টিভ জৱ, আম্বানি হ’ব নোৱাৰে বা হবলৈ সকলোৰে সেই এটিটিউড নাথাকে – বি প্ৰেক্তিকেল -

চিৰিয়াছ হৈ পৰিছিল মিনাক্ষী – কেৰিয়াৰক লৈ সদায়েই তাই ছিৰিয়াছ –

তাই জানে মই চাকৰি কৰিবলৈ মুঠেই ইচ্ছুক নহয় – প্ৰায়েই মই তাইক নিজে কিবা এটা কৰাৰ কথা কওঁ – কিন্তু মই নিজেই নাজানোঁ মই কি কৰিব বিচাৰোঁ – সদায়েই মোৰ একেটা উত্তৰ – এতিয়াও বিচাৰি পোৱা নাই – সেয়েহে চাকৰি, কেৰিয়াৰৰ কথা ওলালেই গোমা হৈ পৰে তাইৰ মুখ

“তুমিওটো এটা ভাল চাকৰি পাম বুলিয়েই আহিছিলা আই আই এমলৈ – এতিয়া কিয় মত বদলি কৰিছা” –

“ঠিকেই কৈছে তাই - এটা ভাল চাকৰি পোৱাৰ আশাতেই আহিছিলোঁ ইয়ালৈ – কিন্তু এতিয়া চাকৰিতকৈও বেছি প্ৰয়োজনীয় অভাৱ এটা বৰকৈ অনুভৱ কৰিছোঁ – জীৱনত নিজে কিবা কৰাৰ ইচ্ছা- কেনেকৈ তাইক বুজাও যে মই জীৱনটো নিজে বিচৰা মতে জীয়াব বিচাৰোঁ – কিন্তু মই যে তাইকো বিচাৰোঁ -

বিষয়টো গহীন হৈ পৰিছিল – একো ক’বলৈ আৰু মন নগ’ল- 

মৌনতাৰ সান্নিধ্যত সময় কটোৱাতো আজিকালি আমাৰ বাবে অভ্যাসত পৰিণত হৈ পৰিছে – মৌনতাই বহুত কথা কয় – তাই বুজি পায় -

এটুপ দুটোপকৈ বৰষুণ পৰিবলৈ ধৰিছে, ঘন ক’লা ডাৱৰৰ মাজত জোনটো লাহে লাহে ঢ়াক খাই পৰিছে –

বহাৰপৰা উঠি পেন্টত লাগি থকা বালি জোকাৰি ক’লো - ব’লা যাও – কালিলৈ দুটাকৈ প্ৰেছেন্টেছন আছে ক্লাছত – ৰবিহ’ত ৰৈ থাকিব মোলৈ – আকৌ আজি ৰাতিতো উজাগৰে কটাব লাগিব পি পি টি বনাবলৈ –