আমি সৰু হৈ থাকোতে দেউতাৰ এখন স্কুটাৰ আছিল। পাতল নীলা ৰঙৰ এখন বাজাজ স্কুটাৰ। এই স্কুটাৰখনতে উঠি আমি ওচৰে পাজৰৰ ঠাইবিলাক ফুৰিছিলো । কবলৈ গ'লে আমাৰ শৈশৱ এই স্কুটাৰখনতে পাৰ হৈছিল। স্কুললৈ যোৱা, বজাৰলৈ যোৱা, মিটিৰ ফুৰিবলৈ এই সকলো কামতে স্কুটাৰখন নহ'লেই নহৈছিল। সাধাৰণতে মই স্কুটাৰত পাছৰ চিটত বহি যোৱাতকৈ আগফালে ঠিয় হৈ গৈহে ভাল পাইছিলো। তাৰো এটা কাৰণ নথকা নহয়- হ'র্ণ টো বজোৱাৰ ওপৰিও দেউতাই মাজে মাজে মোক স্কুটাৰৰ স্পীদৰ টিপাতো এৰি দিছিল আৰু ময়ো সাধ্য অনুযায়ী স্পীড দিবলৈ চেষ্ট্ৰা কৰিছিলো। মনত বৰ ফুর্ত্তি লাগিছিল।
ককা-আইতাৰ ঘৰলৈ আমি থকা ঠাইৰপৰা ১০-১২ কি:মি: মানেই দূৰ হ'ব। ওচৰতে হোৱা বাবে প্ৰায়েই ককাৰ ঘৰলৈ যোৱা হৈছিল। প্ৰায়েই শনি বা দেওবাৰে দেউতা আৰু আমি ককাৰ ঘৰলৈ যোৱাটো প্ৰায় নিয়মতেই পৰিণত হৈছিল।
তেতিয়া মই বোধহয় প্ৰথম নে দ্বিতীয় শ্ৰেণীত। এবাৰ দেউতা আৰু মই ককাৰ ঘৰলৈ গ'লো। কোনো নথকা বাবে দেউতাই মোক পাছৰ চিটতে বহুৱাই নিলে। দেউতাৰ পাছফালে বহি দেউতাৰ চিটটোৰ পাছফালে থকা ৰ'ডদালত জোৰেৰে খামোচ মাৰি ময়ো বহি গ'লো।
সাধাৰণতে ককা-আইতাৰ ঘৰৰ পদূলি মুখলৈ ১০০ মিটাৰ মান বাট থাকোতেই দেউতাই স্কুটাৰৰ ইঞ্জিন বন্ধ কৰি দিয়ে আৰু সেইকণ বাট আগৰ স্পীদৰ ভৰসাতে স্কুটাৰখন লাহে লাহে গৈ থাকে।
সেইদিনাখনি মোৰ মনত কি ভাৱ খেলালে জানো- মনতে ভাৱিলো এই বাছৰ হেন্দিমেন বিলাকে যে বাছ ৰখাৰ আগতেই বাছৰপৰা জাপ মাৰি দৌৰি দৌৰি নামি দিয়ে ময়ো দেখোন সেই একেটা কামকে কৰিব পাৰো আমাৰ ঘৰৰ স্কুটাৰখনতে। সিদ্ধান্ত কৰিলো যে দেউতাই স্কুটাৰৰ ইঞ্জিন বন্ধ কৰাৰ লগে লগে মই মায়ে ভৰি থোৱা ফুটপ্লেট'ৰ ওপৰত থিয় দি সাজু হৈ থাকিম আৰু ককা- আইতাৰ ঘৰৰ পদূলি মূখ পোৱাৰ আগে আগে স্কুটাৰৰপৰা জাপ মাৰি দিম। মনতে ভাৱ দেউতাই স্কুটাৰ ৰখোৱাৰ আগতেই মই যদি ককাৰ ওচৰ পাওগৈ কেনে এটা ভাল লাগিব আৰু।
কথামতে কাম দেউতাই স্কুটাৰৰ ইঞ্জিন বন্ধ কৰাৰ লগে লগে মই ফুটপ্লেটৰ ওপৰত ভালকৈ থিয় হৈ ল'লো। কিন্তু সমস্যাটো তাতেই হ'ল। জাপ বাৰু মাৰোৱেই কিন্তু কোনদিশে ? মই এতিয়া জাপ আগলৈ মাৰোনে পাছলৈ মাৰো? আগফালে জাপ মাৰিবলৈ মই একোকে নেদেখো । কিন্তু পাছফালে চব ধুনীয়াকৈ দেখি আহিছো। গতিকে ফাইনেল কৰিলো যে মই পাছফালেই জাপ মাৰিম।
ভবামতেই কাম। স্কুটাৰ এই ৰও ৰও হৈছে আৰু এনেতে মই দিলো জাপ মাৰি পাছফাললৈ। মুহুর্ততে এনে লাগিল মই যেন ঠাইতেই দুটামান পাকঘূৰণি খালো। তাৰ পাছত আৰু মোৰ একো মনত নাই।
অলপ পাছত চকু মেলিলত দেখিলো দেউতাই মুখত পানী ছটিয়াই আছে। ভাগ্য ভাল আছিল মোৰ যে মই স্কুটাৰখন স্পীদত থাকোতেই জাপ মৰা নাছিলো। গাত পাছে ক'তো একো দুখ নাপালো। ঘৰলৈ উভতি যাওতে দেউতাই মোক আগফালে থিয় কৰাই লৈ গ'ল। দেউতাৰ দুয়োভৰিৰ মাজত মই থিয় হৈ থকা বাবে যেন দেউতা নিশ্চিন্ত হ'ল মোক লৈ!!
ককা-আইতাৰ ঘৰলৈ আমি থকা ঠাইৰপৰা ১০-১২ কি:মি: মানেই দূৰ হ'ব। ওচৰতে হোৱা বাবে প্ৰায়েই ককাৰ ঘৰলৈ যোৱা হৈছিল। প্ৰায়েই শনি বা দেওবাৰে দেউতা আৰু আমি ককাৰ ঘৰলৈ যোৱাটো প্ৰায় নিয়মতেই পৰিণত হৈছিল।
তেতিয়া মই বোধহয় প্ৰথম নে দ্বিতীয় শ্ৰেণীত। এবাৰ দেউতা আৰু মই ককাৰ ঘৰলৈ গ'লো। কোনো নথকা বাবে দেউতাই মোক পাছৰ চিটতে বহুৱাই নিলে। দেউতাৰ পাছফালে বহি দেউতাৰ চিটটোৰ পাছফালে থকা ৰ'ডদালত জোৰেৰে খামোচ মাৰি ময়ো বহি গ'লো।
সাধাৰণতে ককা-আইতাৰ ঘৰৰ পদূলি মুখলৈ ১০০ মিটাৰ মান বাট থাকোতেই দেউতাই স্কুটাৰৰ ইঞ্জিন বন্ধ কৰি দিয়ে আৰু সেইকণ বাট আগৰ স্পীদৰ ভৰসাতে স্কুটাৰখন লাহে লাহে গৈ থাকে।
সেইদিনাখনি মোৰ মনত কি ভাৱ খেলালে জানো- মনতে ভাৱিলো এই বাছৰ হেন্দিমেন বিলাকে যে বাছ ৰখাৰ আগতেই বাছৰপৰা জাপ মাৰি দৌৰি দৌৰি নামি দিয়ে ময়ো দেখোন সেই একেটা কামকে কৰিব পাৰো আমাৰ ঘৰৰ স্কুটাৰখনতে। সিদ্ধান্ত কৰিলো যে দেউতাই স্কুটাৰৰ ইঞ্জিন বন্ধ কৰাৰ লগে লগে মই মায়ে ভৰি থোৱা ফুটপ্লেট'ৰ ওপৰত থিয় দি সাজু হৈ থাকিম আৰু ককা- আইতাৰ ঘৰৰ পদূলি মূখ পোৱাৰ আগে আগে স্কুটাৰৰপৰা জাপ মাৰি দিম। মনতে ভাৱ দেউতাই স্কুটাৰ ৰখোৱাৰ আগতেই মই যদি ককাৰ ওচৰ পাওগৈ কেনে এটা ভাল লাগিব আৰু।
কথামতে কাম দেউতাই স্কুটাৰৰ ইঞ্জিন বন্ধ কৰাৰ লগে লগে মই ফুটপ্লেটৰ ওপৰত ভালকৈ থিয় হৈ ল'লো। কিন্তু সমস্যাটো তাতেই হ'ল। জাপ বাৰু মাৰোৱেই কিন্তু কোনদিশে ? মই এতিয়া জাপ আগলৈ মাৰোনে পাছলৈ মাৰো? আগফালে জাপ মাৰিবলৈ মই একোকে নেদেখো । কিন্তু পাছফালে চব ধুনীয়াকৈ দেখি আহিছো। গতিকে ফাইনেল কৰিলো যে মই পাছফালেই জাপ মাৰিম।
ভবামতেই কাম। স্কুটাৰ এই ৰও ৰও হৈছে আৰু এনেতে মই দিলো জাপ মাৰি পাছফাললৈ। মুহুর্ততে এনে লাগিল মই যেন ঠাইতেই দুটামান পাকঘূৰণি খালো। তাৰ পাছত আৰু মোৰ একো মনত নাই।
অলপ পাছত চকু মেলিলত দেখিলো দেউতাই মুখত পানী ছটিয়াই আছে। ভাগ্য ভাল আছিল মোৰ যে মই স্কুটাৰখন স্পীদত থাকোতেই জাপ মৰা নাছিলো। গাত পাছে ক'তো একো দুখ নাপালো। ঘৰলৈ উভতি যাওতে দেউতাই মোক আগফালে থিয় কৰাই লৈ গ'ল। দেউতাৰ দুয়োভৰিৰ মাজত মই থিয় হৈ থকা বাবে যেন দেউতা নিশ্চিন্ত হ'ল মোক লৈ!!
No comments:
Post a Comment