আম আৰু আম আদমি

বজাৰলৈ ওলাই গ’লো গধূলি সময়ত-
ভাবিলো আজি মই ভাত ৰান্ধিম।শাক পাচলি কেইটামানকে লৈ যাও-

শাক পাচলিৰ দোকানীজনক ফ্ৰেন্স বিনৰ ফালে আঙুলিয়াই প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টি এটা দিলো-
উত্তৰ আহিল- ১২০ টকা কিলো।

শুনি তবধ মানিলো- কি কয় হে। মানুহ মাৰিব দেই।
নাই বিন নাখাও। এইবাৰ ফুলকবিলৈ চকু গ’ল – ৫০০ গ্ৰাম হ’ব কি নহব কিজানি –
শীঘ্ৰেই তাৰো উত্তৰ পালো-
৫০ টকা হেনো এপাহ কবিত – বজাৰত সঁচাকৈয়ে জুই লাগিল দেই- 

ইয়াৰ পাছত আৰু বেলেগ কিবা শাক-পাচলিৰ ফালে চকু দিবলৈ সাহ নহল-

পাছে মোক খা মোক খা কৰি থকা আমকেইটা দেখি ৰব নোৱাৰিলো। ঘৰত থকা হ’লে কিজানি আমেই আম হ’লহেতেন। আবেলি নিমখ জলকীয়া দি খোৱা টেঙা আম,ভাতৰ লগত আমৰ চাটনি, মিক্সাৰ গ্ৰাইন্দাৰটোত গাখীৰেৰে সৈতে বনোৱা মেংগ মিল্কছেকৰ কথা মনলৈ আহি গল।  

অলপ সাহ গোটাই দোকানীজনক সুধিলো- “পাছে কেনেকৈ দিছে আম?’ মনতে ভাবিছো কিল’ ৭০-৮০ টকামান হ’লে লৈ যাম আৰু-

দাদা ৩০ টকা কিল’- লৈ যাওক লৈ যাওক.. ৰত্নাগিৰিৰ আম।
পাচলে কি ক’লে শুনা নহ’ল আৰু মোৰ। ৰত্নাগিৰিৰ আম হয়নে নহয় তাকো চিন্তা কৰা নহ’ল- 

দোকানীজনক ক’লো – দিয়া দিয়া- ভাল চাই ২ কিল’ আম দিয়াছোন-

বাকীবোৰ শাক পাচলি আমাৰ সাধ্যৰ বাহিৰত। এতিয়া আমিবোৰ “আম আদমিৰ” কাৰণে আমেই সকলো আৰু।