Saturday, June 8, 2013

অ ক ব আৰু মোৰ অসমীয়া



সোমবাৰৰপৰা আকৌ ক্লাছ আৰম্ভ হ’ব। কথাটো ভাবি ধৰিব নোৱাৰিলো মোৰ ভালেই লাগিছেনে নে বেয়া লাগিছে। খুব সম্ভৱ ছাত্ৰ জীৱনৰ শেষ অধ্যায়। এফালে কলেজত লগৰ সকলোকে লগ পোৱাৰ আনন্দ, কেৰেলাৰ নৈসর্গিক মন জোৰোৱা দৃশ্যৰ আনন্দ আনফালে আকৌ সেই আনন্দৰ লগতে কিতাপ, ক্লাছ,কেচ স্টাদি, প্ৰজেক্ট, প্ৰেজেন্টেচন আদি মূৰৰ কামোৰণিবোৰো উপসর্গ হৈ আহিবলৈ আছেই।  ঠিকেইটো গোলাপৰ লগতেই কাঁইট থাকে। 

  যোৱা দুটা মাহ কেনেকৈ গ’ল গমকেই নাপালো। দিল্লীৰ সেই উৎকত গৰমতো আমি ভাল মৌজ-মস্তি কৰিলো। গধূলী সময়ত ইন্ডিয়া গেটৰ সন্মুখত ঘূৰি ফুৰা,ঘাঁহনিত বহি আদ্দা দিয়া, দিল্লী মেট্ৰত উঠি অলৈ তলৈ যোৱা নইডাত থাকোতে কাৰেন্ট গ’লেই লগৰকেইটাৰ লগত মল’ত গৈ চিনেমা চোৱা ইত্যাদি ক’ত কি যে কৰিলো। তাতোতকৈয়ো মজাৰ কথা আছিল- ৰাতি কাৰেন্ট গ’লে চাদৰ ওপৰত গৈ আদ্দা দিয়াটো। কেতিয়াবা আদ্দাত ৰস ইমানেই উঠিছিল যে পাছত কাৰেন্ট আহিলেও আমি ৰুমলৈ নাহি ওপৰতে ৰাতিটো কথা পাতি পাৰ কৰি দিছিলো।

কিন্তু কোনোবাই যদি মোক প্ৰশ্ন কৰে যোৱা দুই মাহত আটাইতকৈ মই বেছিকৈ কি কৰি ভাল পালো, খুব উপভোগ কৰিলো সেয়া নিসন্দেহে হ’ব অসমীয়াত পুনৰ লিখিবলৈ লোৱাটো। লাজ লাগিবৰে কথা কিন্তু কবলৈ গ’লে অসমীয়া লিখিবলৈ পাহৰিয়ে গৈছিলো বুলি ক’ব পাৰি। মোৰ মনত নপৰে ২০০৫ চনত উচ্চ মাধ্যমিকৰ অসমীয়া বিষয়ৰ পৰীক্ষা হৈ যোৱাৰ পাছত মইযে কেতিয়াবা অসমীয়াত কিবা লিখিছিলো। কেৱল অসমীয়াত লিখাহে নাছিলো, অসমীয়া পঢ়িবলৈ কিন্তু এৰা নাছিলো। বন্ধত ঘৰলৈ গলেই নতুনকৈ প্ৰকাশ পোৱা কিতাপকেইখন পঢ়িবলৈ পাহৰি যোৱা নাছিলো। 

 ২০১৩ মে মাহত মোৰ দাদাই অ ক বৰ এটা পষ্ট পঢ়িবলৈ কৈছিল। খুব সম্ভৱ "প্ৰাগত মোহব্বতে" আছিল লেখাটি। মোৰ পঢ়ি খুব ভাল লাগিল। পষ্টটো পঢ়ি মই ভাবিলো ময়ো অসমীয়া লিখিবলৈ লও। কিন্তু লিখো বুলি ক’লেইটো লিখিব নোৱাৰো। যোৱা ৮ বছেৰে মই কিজানি বাক্য এটাও অসমীয়াত লিখা নাই। তথাপিতো ভাবিলো- মই নতুন ভাষা এটা শিকিবলৈ লোৱা নাই নহয়। নিজৰেই মাতৃভাষাতহে পুনৰ লিখাৰ কথা ভাবিছো।  দেখা যাওক কৰ পানী কলৈ যায়। তাতে কথা এটা আছেই নহয়- “মন থাকিলেই চন বকৰা মাটিতেই ধন”

  লেপটপ’ত চফ্টৱেৰ ইনস্টল কৰি ললো। দুই তিনিদিনমান এনেয়ে আখৰা কৰাৰ পাছত কীৱর্ড খনৰ লগত অলপ চিনাকি হোৱাত লাহে লাহে অসমীয়াত মনলৈ অহা ভাববিলাক টুকি ৰাখিবলৈ ললো। অফিছ’ত কাম নথকাৰ সময়ত www.xobdo.org  লৈ গৈ ভুল যেন সন্দেহ হোৱা বানান বিলাক লিখি চালো। প্ৰথমতে এপাচি শাকত এটা জলকীয়াৰ নিচিনাকৈ ১০ টা শব্দ লিখিলে ২-৩ টাহে শুদ্ধ হৈছিল।  সেইসময়ত বানানৰ ভুলতকৈ মই অসমীয়াত যে লিখিব পাৰিছো তাকে লৈহে  ফুর্তি কৰিছিলো। অনবৰতে অ ক বৰ লিখনিবিলাক পঢ়ি থাকিছিলো। বানান শুদ্ধকৈ লিখাত ইয়ো মোক বাৰুকৈয়ে সহায় কৰিলে। 
 
   এদিন ভুলে শুদ্ধই লেখা এটি লিখি পষ্ট কৰি দিলো । সদস্যসকলৰ সঁহাৰিয়ে যথেষ্ট অনুপ্ৰাণিত কৰিলে। কোনো কোনোয়ে ভুল কেইটায়ো শুধৰাই দিলে। লিখি থাকিলো মই। হঠাৎ মই অনুভৱ কৰিবলৈ ধৰিলো কিবা এটা যেন পৰিবর্ত্তন আহিছে মোৰ জীৱনলৈ। সোনকালেই বুজি উঠিলো যে মই অসমীয়া লিখি ভাল পোৱাৰে পৰিণতি সেয়া। ভাল পোৱা কিবা কাম কৰি থকাৰ আনন্দই সুকীয়া। মনলৈ যি ভাব আহে তাকে লিখি থাকিবলৈ ললো আৰু লিখি থকাৰ প্ৰত্যকটো মুহুর্তকে উপভোগ কৰিবলৈ ললো। আজি যেন মোৰ কাৰণে অসমীয়াত লিখাটো নিচা হৈ পৰিছে। কিবা এটা লিখাৰ কথা ভাবিলেহি মনটো ভাল লাগি যায়। কাম কৰি থাকোতে যেতিয়া টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰে ( বিশেষকৈ দুপৰীয়া ভোজনৰ পাছত) উলিয়াই লও কিবা এটা লিখিবলৈ অসমীয়াত। তৎমূহুর্ততে টোপনী পলাই পত্ৰং দিয়ে। আগৰ ভাগৰ,অৱসাদ বোৰেও যেন আজিকালি মোক ভাল নোপোৱা হৈছে। মন কৰিছো আজিকালি তেখেতসকলে বৰ ঘনাই মোক দেখা নিদিয়ে। ভাল পোৱা কাম কৰাৰেই ফল হয়তো এয়া ।

এতিয়া যেতিয়াই মোৰ কিবা কৰিবলৈ মন নাযায় উলিয়াই লও লেপটপটো আৰু আৰম্ভ কৰি দিও লিখা মনলৈ আহি থকা ভাববিলাক ।  নিজৰ মাতৃভাষাত লিখাৰ আনন্দ আনভাষাত লিখাৰ আনন্দই জানো দিব পাৰিব?
             চিৰ চেনেহী মোৰ ভাষা জননী

No comments:

Post a Comment