Friday, June 7, 2013

“কিয় আপুনি বিয়া কৰোৱাই নাই নেকি?”



ৰাতিপুৱাই ভন্টিলৈ ফ’ন কৰিলো-
এনেয়ে ইতো সিতো খবৰ ললো। তাইৰ পৰীক্ষা পাইছেহি আৰু। এই মাহৰ ২৪ তাৰিখৰপৰা। পৰীক্ষাৰ কথা ওলালত তায়েই ক’লে – তাইৰ হেনো বহুত পঢ়িবলৈ বাকী আছে। বৰ চিন্তা হৈছে।
এনেয়ে তাইৰ মনটোকে পাতল কৰিবলৈ কলো – হ’ব দে চিন্তা কৰিব নালাগে। তঁহত ছোৱালীবিলাকেই আজিকালি সকলো পৰীক্ষাতে টপ মাৰ।
“অ অ আমি ছোৱালী মানুহ। আমাৰ একো চিন্তা নাই। চিন্তা কৰিবলৈ তঁহত ল’ৰা মানু্হবোৰ আছ নহয় “ সিফালৰপৰা ভন্টিৰ মাত ভাহি আহিল। কথাতো ভন্টিয়ে ধেমালিতে ক’লেনে চিৰিয়াছ হৈয়ে ক’লে ধৰিব নোৱাৰিলো কিন্তু হঠাৎ মনলৈ বহুত আগতেই শুনা সংলাপ এটা আহিল-

“মই ছোৱালী মানুহ ৰমেন দা। মা দেউতাৰ আগত মূৰ তুলি কথা কোৱাৰ সাহস মোৰ নাই”
“বৃকোদৰ বৰুৱাৰ বিয়া”ৰ সংলাপ। 

 সৰু থাকোতেই এই ধাৰাবাহিকখন চাইছিলো। পাছত ধাৰাবাহিকখনৰ ভাল ভাল সংলাপৰ অডিঅ' কেছেট এটা বজাৰত উপলব্ধ হৈছিল। দেউতাই এদিন কেছেট এটা লৈ আনিল। বৰ ভাল পালো। তেতিয়া আৰু আমি দূৰদর্শনৰ সেই নিদিষ্ট সময়লৈ অপেক্ষা কৰিব নালাগে। মন গলেই কেছেটতে সেই সংলাপ কেইটা শুনিব পাৰো। অৱশ্যে ভিদিঅ টো থকা হ’লে সোণত সুৱগা চৰিলহেতেন। কিন্তু নাই মোমাইতকৈ কণা মোমায়ে ভাল। কেছেটটো শুনিলে মোৰ মনৰ কলিয়া ডাৱৰ আতৰ হৈ তৎমুহুর্ততে মোৰ মন ফৰকাল হৈ পৰে।  কেছেটটো এতিয়াও আছে আমাৰ ঘৰত। মাজে মাজে শুনো। ভাল লাগে। বেছিভাগ সংলাপেই মনত ৰৈ গৈছে বুলিয়েই কব পাৰি। 

 আজি মনলৈ সংলাপটো দৌৰি অহাৰ কাৰণটো চাগৈ সেইটোৱেই। সিদিনা গম পালো আজিকালি আকৌ কোনো এটা চেনেলত ধাৰাবাহিকখন সম্প্ৰচাৰিত হৈ আছে। কথাটো জানি ভাল লাগিল।
সেইসময়ত আমি ঘৰৰ সকলোৱে ধাৰাবাহিকখন একেলগে উপভোগ কৰিছিলো। নিশা ৮ মান বজাত সম্প্ৰচাৰ হৈছিল। পঢ়া কাম আগতিয়াকৈয়ে শেষ কৰি ৭-৫০ মানতেই টিভিৰ আগত বহিছিলোহি। মা দেউতাও লগতে বহি লৈছিল। অকল যে চাইছিলোহে এনে নহয় চাই শেষ হোৱাৰ পাছত কথাই প্ৰতি আমি পাৰেমানো তাৰ সংলাপ বিলাক ব্যৱহাৰ কৰিছিলো।

এই ধৰক মায়ে ভন্টিক হ'ৰলিক্স খাবলৈ কৈছে আৰু তাই নাখাও বুলি জেদ ধৰিছে-
এইফালৰপৰা দাদা বা মোৰ মুখৰপৰা সংলাপ উৰিলেই নহয়-
“ভন্টি তই ছোৱালী মানুহ। মা দেউতাৰ আগত মুৰ তুলি কথা কোৱাৰ সাহস তোৰ নাই”

কিছুমান সংলাপে যে ভাল হাঁহিৰ খোৰাক যোগাইছিল—

এবাৰ ফুৰিবলৈ যাওতে আমাৰ গাড়ীখন ৰাস্তাতে বেয়া হ’ল। খবৰ কৰি গম পালো ওচৰতে গেৰেজ এটা আছে। পাছে গাড়ী এতিয়া গেৰেজলৈকে ঠেলিব কোনে? দেউতাক বাদ দি মা আৰু আমি ভাই ভণী তিনিটা। আমিকেইটা তেতিয়া L.P. স্কুলত পঢ়ি আছো। গাড়ী ঠেলাৰ প্ৰশ্নই উঠিব নোৱাৰে। দেউতাই ৰাস্তাইদি কোনোবা আহিলে  সহায় বিচাৰিব বুলি ভাবি সেই ঠাইতে অপেক্ষা কৰি ৰল।  ইফালে মোৰ  ৰৈ ৰৈ আমনি লগাত মই মাকে গাড়ীখন ঠেলিবলৈ ক'লো- সংলাপ আকৌ আঠমংগলা খাবলৈ যাওতে গাড়ী বেয়া হওতে নকইনাক গাড়ী ঠেলিবলৈ কওতে বৃকোদৰ বৰুৱাই ব্যৱহাৰ কৰাটো-

“হেৰা গাড়ীখন অলপ ঠেলি দিয়াছোন। কেতিয়াবা কেতিয়াবা নিজৰ গাড়ী থকা মানুহেও গাড়ী ঠেলিবলগীয়া হয়”

মায়ে একো ক'বলৈকে নাপালে । ভন্টিয়ে তপৰাই মাৰ হৈ উকালতি কৰি মাত লগালেই নহয়- “ এই মাজ ৰাস্তাত মই কিন্তু গাড়ী ঠেলিব নোৱাৰো দেই। মানুহে দেখিলে মোক কি বুলি ক’ব। মোৰ লগৰবোৰেই বা কি বুলি ভাবিব” 

 আমাৰ কথোপকথন দেখি মা-দেউতাই হাঁহিবহে পাৰিলে আৰু।

ঠিক তেনেকৈ ঘৰলৈ আলহী আহিলে ফ’ট এলবামটো দেখুওৱাৰ গাইডো আমি কেইতাই হৈছিলো-
“এয়া আমাৰ বৰ মামা। ছিলংত থাকে। জানে মামাই বহুত ঠাই ফুৰিছে। একে ঠাইত বেছি দিন নাথাকেই”
আৰু এয়া আমাৰ জেঠু। অ এন জি চি ‘ত কৰে। নাজিৰাত থাকে। জেঠুৰ এখন বগা ফিয়েট গাড়ী আছে। জেঠুৰ ঘৰলৈ গলে আমি ফিয়েটত উঠি ফুৰিবলৈ যাও।
আৰু এয়া মইহে আকৌ দেই। কোনো ছোৱালী নহয়। মায়ে ফ্ৰক পিন্ধাওতে দেখিবলৈ মোক ধুনীয়া লগাত ফ’ট একপিকে মাৰি থলে দেই। “
ইত্যাদি অনেক কথা- আলহীৰ কথা নাজানো, আমি বেচ আনন্দ পাইছিলো এইবিলাক কৰি—

এদিন ভাত খাই আমি সকলোৱে ককাৰ ঘৰত কথা পাতি আছো। খুৰাৰ বিয়া ঠিক হৈছিল অলপ দিনৰ আগতে। সেয়েহে সকলোৱে হ’বলগীয়া খুৰীৰ কথা পাতি আছে । এনেই ধেমালিতে পেহীয়ে সুধিলে মোক "তোক কেনেকুৱা ছোৱালী লাগিব ঔ পাপু।" মই কি জানো তেতিয়া এইবিলাক কথা- সংলাপ মনত আছিলেই তাকেই সোঁৱৰি কৈ দিলো " এই গাখীৰত সেন্দুৰ মিহলালে যে গোলাপী ৰং এটা উঠে তেনে ৰংৰ ছোৱালী লাগিব মোক" হাঁহিৰ গির্জনি উঠিল ঠাইতে।  মোৰ এই কথাষাৰে যেন কিবা কম্পিটিছনহে লৈ আনিল ভন্টিৰ মনলৈ। সেই হাঁহিৰ মাৰ নৌ যাওতেই ভন্টিয়ে দিলে নহয় খুৰাক সুধি- “পিছে ছোৱালীয়ে তোৰ পেট পাওক বা নাপাওক তই পিচে ছোৱালীৰ পেট পাইছনে নাই”  তাকো একেবাৰে ধাৰাবাহিকখনৰ স্টাইল’ত। খুৰাই কি ক’ব আৰু। ঠাইতে মেহেঙা মেহেঙ কৰিলে। আকৌ হাঁহিৰ ৰোল উঠিল।

পিছে সকলো কথাতে যে এই সংলাপ বিলাক ব্যৱহাৰ কৰিব নালাগে এদিন ভালকৈয়ে বুজি পালো। এদিন দেউতাৰ লগৰ এজন আহিছিল আমাৰ ঘৰলৈ। চৰাঘৰতে দেউতাৰ কাষতে বহি ময়ো তেওলোকৰ কথা বার্তা শুনি আছিলো।  মায়ে চাহৰ প্লেট লৈ ভিতৰৰপৰা ওলাই আহিল।
অলপ সৌজন্যমূলক কথা বার্তা হোৱাৰ পাছত মাক দেউতাৰ লগৰজনে ক’লে- “বৌ ছোৱালী এজনি চাবছোন। “
"কি এই মানুহজনে বিয়া কৰোৱাই নাই -- মোৰ মনত প্ৰশ্ন জাগি উঠিল" মোৰ সেই শিশু মনত তেনে প্ৰশ্ন উদয় হোৱাতো  বোধহয় বৃকোদৰ বৰুৱাৰ বিয়া চোৱাৰেই ফল।  

মোৰ মুখৰপৰা ওলাইয়েই গ’ল নহয় – “কিয় আপুনি বিয়া কৰোৱাই নাই নেকি?” 
ভাবিলো উত্তৰত চাগে মানু্হজনে ক'ব - " নাই । মানে বিয়া কৰিবৰ বয়সো হোৱা নাইতু।"

নাই মানুহজনে তেনে একো নকলে কিন্তু মোৰ কথাষাৰত মানু্‌হজন অলপ যেন অপ্ৰস্তুত হৈ পৰিল।  মা দেউতাৰ হঠাৎ গহীন হৈ পৰা মুখকেইখন দেখি গম পালো যে মোৰ অৱস্হাটো ছোৱালীৰ ঘৰত বৃকোদৰে চেনি দিয়া চাহ খাবলৈ গৈ ৰাস্তাত লোকৰ মাৰ কিল খাই বালি খোৱাৰ নিচিনা পৰিস্হিতিলৈ ধাৱমান হৈছে।পাছত গম পালো তেখেতে তেখেতৰ ভায়েকলৈহে এজনী ছোৱালী চাবলৈ কৈছিল।

আলহী যোৱাৰ পাছত মোৰ পিঠিত ডবা পৰিল। ভন্টিয়ে তেতিয়া আলহীয়ে লগত লৈ অনা  ৰসৰাজ হোটেলৰ ডাঙৰ ৰসগোল্লা এটাৰ সোৱাদ লোৱাত ব্যস্ত। 

( এতিয়াও ভন্টি আৰু মই ফ'নত কথা পাতিলে পার্য্যমানে যত্ন কৰো এই অঘোষিত কম্পিটিচন অক্ষুণ্ণ ৰাখিবলৈ) 

No comments:

Post a Comment